تقدیمی دیگر از من  به تمامی کسانی  که منتظرند :

 

 روزگار سختی است ...........!

 آدمها خشکند ... حقایق تلخند ..... رویاها شوکران !

 جوی های روان تنگ اند و درختان قطور ضعیف !

 خورشید گرم است و سوزان .. ماه بی خیال و فروزان !

 می دانم . من می دانم . تو هم می دانی ... همه می دانند ... روزگار عجیبی است !

 انسانها در میان خرابه هایی که زیبایشان می نامند می زیند و به آن عشق می ورزند .

 و اینچنین بر حقارت خود دامن می زنند ...

 و من به دور از هیاهوی آدمک های دل خوش ... همچنان در خود فرو می روم .

 هر چه بیشتر در میانشان می زیم دورتر می شوم و غربیه تر ! 

 آری ... معصومیت کودکیهایم گم شده است ،

 اما من هنوز هم همان کودک عاشقم  و ساده دل !

 و همچنان در انتظار ،

 در انتظار ظهور باغی از جنس اقاقی ،

 که مرا از خود و خویشتن ها برهاند  و به سر منشا خود بازگرداند .

 و  رسیدن به خدایی که در این نزدیکیست ...

 من اینجا تنها ماندم ،

 خدایا مرا به بغضی که از تو می شکند بسپار ،

 مرا به باد های تندِ رهاکننده ی گویا ...  مرا تا همیشه به باران شوینده بسپار .

 پروردگارا ، انتظار سخت ترین مجازاتی است که برایم در نظر گرفته ای !

 مرا ...... ببـــــــر .